2005 Egypte - Reizigerssite

Luieren in Hurghada en in de voetsporen van de Farao’s naar Caïro en Luxor

Egypte

17 t/m 24 mei 2005

Inhoudsopgave ‘EGYPTE’ 1.

Vechten in de speelhoek en stickertjes plakken in vliegtuig ............................. 1

2.

All-in resort met zes koude zwembaden ................................................................ 2

3.

Een rondtrip door Egypte … wat kan wel en wat niet .......................................... 3

4.

Op naar Caїro ................................................................................................................ 4

5.

De piramiden van Gizeh............................................................................................... 6

6.

De schatten van het Egyptisch museum in Caïro .................................................. 7

7.

De Nijl, oude steegjes en Pizza Hut ........................................................................ 8

8.

Met de nachttrein naar Luxor................................................................................. 10

9.

Koningenvallei, Luxortempel en Karnaktempel..................................................... 10

10.

Douchen en uitrusten in ons All-in resort in Hurghada .................................... 12

1.

Vechten in de speelhoek en stickertjes plakken in vliegtuig Di. 17-5-2005

Om 6 uur gaat de wekker en 7 uur vertrekken we. Dat zou in principe ruim op tijd moeten zijn voor 12 uur vertrek vanaf schiphol. Ware het niet dat het de dinsdag na Pinksteren is en we dus in een drukke ochtendspits terecht komen. De file begint al bij de stoplichten in Den Bommel en het is rustig rijden op de dam. Daarna strookt het op vanaf de A29 naar de A15. De borden geven aan dat er 9 km file staat naar de Brienenoord, dus nemen we de Benelux tunnel maar. En dan de A4, waar het echt een kwestie is van hollen of stilstaan. Al met al doen we er 2 uur over om op Schiphol te komen. Roland zet mij af bij de vertrekhal, zodat ik alvast de tickets bij de Neckermann balie af kan halen. De tickets liggen nog niet klaar, die moeten nog even met de hand geschreven worden. Ik loop alvast naar balie 19 waar we in moeten checken en blader een beetje het hotspots-boekje van Neckermann door om te zien waar zij in Egypte allemaal excursies naartoe regelen. Dan arriveren Anwar en Roland, die ondertussen de auto op lang parkeren P3 hebben gezet. Er staat zowaar geen rij bij het inchecken en dus zijn we direct aan de beurt. We gaan nog even op zoek naar een Capitol-gids van Egypte, maar die is helaas overal al uitverkocht. Op ons stekje waar we altijd een hapje eten doen we dat nu weer. Een stokbroodje tonijn, die Anwar ook best wel lekker vindt. We hebben voor niets een stuk kokosvlaai voor hem gekocht. We pakken het restje ervan in, zo hebben we gelijk nog iets te eten voor in het vliegtuig. Bij Transavia krijg je tenslotte geen eten aan boord. We laten Anwar nog even spelen in de speelhoek en dat gaat best goed, totdat er een negroïde jongetje, ook van een jaar of 2, binnenstormt. Anwar en hij willen beide het deurtje van een plastic vogelhuisje opendoen en krijgen ruzie. het donkere jongetje reageert zich af door in Anwar zijn wijsvinger te bijten en loslaten, ho maar. Gevolg is een rode vinger met putje en een even huilende Anwar. Dikke tranen. Eenmaal buiten het speelhok is het snel vergeten. De roltrappen, die zijn veel interessanter en dan met name om er in tegenovergestelde richting op te rennen. Zo vlak voor Gate 49, onze instapgate, vermaakt Anwar zich hier prima mee. Het duurt nog even voordat we mogen gaan boarden, het vliegtuig is net gearriveerd en moet nog leeg worden gehaald. We zitten weliswaar bij het raam, maar we hebben helaas geen extra stoel voor Anwar. Gelukkig hoeven we maar 4:40 te vliegen. In het begin van de vlucht speelt Anwar met een nieuwe Winnie de Pooh foampuzzel en vermaakt hij zich met stickertjes plakken. Ja, en dan is het een kwestie van de juiste draai vinden om in slaap te vallen. Terwijl er een film met Bridget Jones draait, slaapt hij in mijn armen. Vanuit de cockpit wordt steeds weer de meest nutteloze info omgeroepen, volumeknop sky-high. Als je een slapend kindje op schoot hebt is dat niet handig. Gelukkig slaapt Anwar er wel doorheen. Zodra Anwar wakker wordt gaat er wel een fris fruitje in en dan even een beetje tekenen. Kreta, noordkust Egypte, zand, heel veel zand. Het gaat al opschieten. En dan zien we de prachtige Rode Zee met koraal, zo vanuit de lucht ziet het er al fantastisch uit. We zitten in een chartervliegtuig, dus dat betekent klappen bij de landing. Zodra we uit mogen stappen is het even zoeken voordat ik alle spullen weer bij elkaar gevonden heb, het is ook zo’n krappe bedoening. Wel waren de stewards en stewardessen zeer vriendelijk, ook dat moet gezegd worden. Het is een ministukje rijden naar de aankomsthal. Dat we daarvoor allemaal in een bus worden gepropt, wij waren net zo lief gaan lopen. Eenmaal in de aankomsthal moeten we een Pag. 1

visum kopen. Voor drie personen is dat dan € 51. Even de rugzakken halen (we zijn de enigen, de rest reis met koffers) en dan op naar het Thomas Cook / Neckermann kantoortje. Het is een heerlijke temperatuur. Lekker windje, niet te warm en niet te koud. Bus 54 brengt ons naar het Hilton Long Beach resort. We zitten voorin en Anwar kijkt zijn ogen uit. Hij ziet de microfoon voor een bal aan en maakt er een spelletje van om met ogen dicht vanaf de stoel te schuiven. Hier heeft ‘ie waarschijnlijk een winkelhaak in z'n mooi blauw wit gestreepte broekje opgelopen.

2.

All-in resort met zes koude zwembaden

Bij het inchecken in het all-in resort krijgen we een armbandje om (dat is erg ...) en dan hotelkamer zoeken. Kamer 110 op de begane grond. We pakken het hoognodige uit en schuiven daarna snel aan bij het lopend buffet. Rijst, diverse soorten vlees, toetjes, brood, rauwkost en als voorafje een soepje. Roland en ik hot en sour soup, lekker. Anwar maïssoep met broodje om te dopen. Daar is 'ie dol op, tenminste … op het dopen dan. Het wordt al snel een smeerboel. Naast een paar olijven gaat er verder niet veel in. We gaan nog even bij het zwembad een biertje drinken. Anwar drinkt een sapje. Het drinken vanuit een beker gaat goed, alleen het laatste deel drinkt ‘ie vaak ietwat te enthousiast leeg. Zo ook nu, met als gevolg dat er een deel op z'n shirt en op het stoelkussentje beland. Er is livemuziek en Anwar danst af en toe mee. Eenmaal weer in onze hotelkamer is bij RTL4 ‘De TV makelaar’ aan de gang. Ja, zelfs RTL4 kunnen we hier ontvangen. Het moet niet gekker worden. We kijken vanuit bed nog even ‘In Holland staat een huis’. Anwar slaapt tussenin, totdat hij in slaap gevallen is. Hij heeft namelijk een 1-persoons bed, zonder spijltjes ofzo. Dus hebben we z'n bedje maar tussen de muur en ons bed klemgezet. Door het woestijnklimaat koelt het ’s nachts behoorlijk af. We hoeven de airco niet aan te laten, we hebben zelfs dekbedden …. Al is dat wel wat overdreven. Wo. 18-5-2005

We hebben heerlijke bedden, maar de dekbedden zijn inderdaad echt te warm. We zijn vroeg wakker. Om 6:00 uur, en dat is niet Anwar zijn schuld maar mijn schuld. Ik heb hoofdpijn en wil even wat innemen en ja, daar wordt Anwar natuurlijk wakker van. We genieten van een uitgebreid ontbijtje. Maar wat ik ook voor Anwar pak; pannenkoekjes met chocolade-saus, zoete koeken, scrambled egg, nee … zelfs fruit gaat er niet in. De hostess van Neckermann zou om 9:00 uur langskomen, maar dus niet. Volgens de borden zou ze nu ineens rond 12:00 uur even langskomen voor een praatje. Wel kunnen we de prijzen zien, die gevraagd worden voor een excursie naar Caïro of Luxor. Met overnachting vragen ze €175 alsof het niets is. We zijn blij dat Roland op het nippertje op de luchthaven nog terug is gelopen om de Lonely Planet van Egypte te kopen. Nu kunnen we zelf misschien nog iets regelen. We smeren ons in en zoeken een plekje langs het zwembad. Maar waar ... er staan zoveel stoelen, die overigens al voor het merendeel bezet zijn met handdoeken. Onderweg halen we ook nog even stranddoeken op. Anwar is trots op z'n bambi handdoek van thuis. Zo, en dan zijn we zover. We kunnen het water in. Maar nee zeg, het water is ijskoud! Is dat even een tegenvaller! We zijn echt de tropen gewend ... We besluiten om dan maar even naar het strand te gaan. Misschien is het zeewater beter van temperatuur ... Dus niet. En ook zijn daar nog eens kwallen. Anwar vermaakt zich echter wel even kostelijk met zand en steentjes, die hij de zee ingooit. Kwallen vindt ‘ie ook wel bijzonder. Hij raapt ze zo op. Gelukkig leven ze niet meer. Ik wandel nog even een stukje met Anwar de zee in tot een klein zandbankje. Voor hem is dat nog aardig zwaar met z'n kleine beentjes. Roland zit ondertussen in de Lonely Pag. 2

Planet van Egypte gedoken, op zoek naar mogelijkheden om zowel Caïro als Luxor te gaan zien. Want dat we het hier in het complex geen 8 dagen uit gaan houden is wel duidelijk. Na een poosje gaan we toch maar weer terug naar het zwembad. Ondanks het koude water ga ik er af en toe toch maar in. Anwar ook. Hij lijkt minder van de kou te merken dan ik. Daarna even wat te drinken halen met papa en even bij de bar rondhangen, zo rust mama even. Met mama zwemmen, zo luiert papa even. Als lunch haal ik voor Anwar een sultana, fruitjes en yoghidrink. Dat gaat er zo in. Ook vindt hij het niets erg dat we 'm in z'n buggy zetten, hij zit gelijk te knipogen. Wel vindt hij alles erg spannend, zeker als er een opblaaskat voorbij gaat. Een klein rondje wandelen is voldoende om hem in slaap te krijgen. Wij lunchen, terwijl Anwar in de buggy verder slaapt. Na de lunch wandelen we een stukje over het strand naar de pier en daar waait het nogal. Anwar is dus gelijk weer wakker. Vanaf de pier kunnen we het prachtige helderblauwe water bewonderen en we zien fraaie behoorlijk grote vissen. Blauwe en gele. Zodra Anwar die in het vizier krijgt, is ‘ie zeker goed wakker. Op het moment dat we terugwandelen komt er uit 'de zandbak' (Hilton Long beach ligt echt aan de rand van de woestijn, de uitlopers van de Sahara) een man met kameel aangelopen. ‘Paard, paard ...’, Anwar vindt ‘m geweldig. Hij is nu niet meer te houden in zijn buggy. Uiteraard moet ‘ie hem even aaien. Zo, en dan is het weer zwembad-tijd. Wat zwemmen, drinken halen en van de zon genieten. Wat later in de middag ontdekken we een zwembad, wat afgesloten is van de andere zwembaden en dus wat warmer is. Daar is het goed vertoeven. Plotseling wurmt Anwar zich tegen me aan, omdat hij bang is voor een opblaaskrokodil die wat verderop in het water ligt. Ineens valt ons op dat Anwar een dik en rood oor heeft. Ook is zijn oor behoorlijk in formaat toegenomen. We gaan snel de zon uit en zoeken de koelte van onze hotelkamer op. Waarschijnlijk heeft Anwar een ontsteking aan zijn oor, de ziel heeft nu echt een flapoor. Zelf merkt hij er weinig van. Af en toe jeukt ‘ie wat en dat is het dan. Even douchen, wat spelen met de beestjes (dat blijft ‘ie geweldig vinden), met de puzzel en potloodjes. Hij is zo geconcentreerd bezig, dat ‘ie weinig merkt van wat er om hem heen gebeurt. Ja, en dan is het alweer etenstijd. Naast een paar hapjes brood is het weer een ramp. Alles wat ‘ie in z'n handen krijgt gooit ‘ie mee en schreeuwen doet ook mee … tot 'ie er rood van aanloopt. Hij is simpelweg te moe. Zodra Roland gegeten heeft (dat is zo, Roland kan echt niet genieten van een lopend uffet) gaat ‘ie alvast met Anwar terug naar de hotelkamer. Zo kan ik nog even rustig verder eten. Ik neem het er gelijk maar van. Het toetjesbuffet bestudeer ik uitgebreid en laad mijn bordje vol. Maar echt gezellig is het natuurlijk niet, morgen moeten we hier iets anders op verzinnen. Het duurt nog een poosje voordat Anwar slaapt. Waarschijnlijk is hij te oververmoeid, vanmiddag heeft ‘ie te kort geslapen voor zijn doen.

3.

Een rondtrip door Egypte … wat kan wel en wat niet Do. 19-5-2005

Net als gisteren hou ik weer heerlijk buiten op het terras het eerste uurtje al dagboekschrijvend door. Anwar kijkt TV, Roland ligt nog languit. Het is zo ongeveer rond de klok van zeven, en dan vind ik het zo zalig buiten. Het is nog lekker rustig, beetje windje en nog niet zo warm. De lucht is al strakblauw (ik heb hier nog niet anders gezien). Het is echt ideaal om zo wakker te worden.

Pag. 3

Anwar eet deze keer zowaar een half ei bij het ontbijt. Na het ontbijt reserveren we bij de bus/taxiservice van het hotel een plaatsje in de bus naar Hurghada voor elf uur. Maar eenmaal langs het zwembad valt Anwar als een roos in slaap. Rond half 11 zeg ik het tripje dus maar af. Tegelijkertijd vraag ik naar de mogelijkheid hoe we met een lokale bus naar Caїro kunnen gaan. De Lonely Planet geeft met name tijden van vertrek aan van de namiddag en wij willen liefst 's morgens vroeg vertrekken. Alles kan, zo wordt ons gezegd. Hij raadt ons echter aan om rond 12 uur middernacht te vertrekken. Nou, daar moet ik nog even over nadenken en met Roland overleggen. En ja, die vindt dat wel wat. Terwijl Anwar nog steeds in zijn buggy naast het zwembad ligt te slapen, gaat nu Roland weer naar de bussenbalie. Hij is zo weer terug, met een big smile op zijn gezicht. 'Het is geregeld ...' Dat dacht ik wel, maar spannend vind ik het wel. Er gaat nu iemand op pad om alvast buskaartjes te regelen, ergens hier 25 km vandaan. Anwar zwemt nog wat (deze keer met pet) en dan is het alweer tijd voor de lunch. Het is dan al wel wat laat, zo rond een uur of 2. Een broodje, salade (ja, ik waag het toch maar ...), macaroni, stukje gebakken rosbief en heerlijke olijfjes (waarvan Anwar er als lunch zo’n drie of vier van eet). Na het eten lopen we een rondje en Anwar geniet van de speelplaats ‘Kidz Paradise’, totdat ‘ie achterover tuimelt in een plastic huisje. Hij is niet blij als we weer weg gaan. Als dappere dodo’s zijnde gaan we zelfs even van het complex af. Iets wat het merendeel van de mensen die hier bivakkeren echt niet in hun hoofd zullen halen ... Eenmaal buiten ‘het hek’ beginnen gelijk de uitlopers van de Sahara en dat betekent veel zand. De paar huurhokjes van Hilton waar souvenirshops in zijn gevestigd, zijn uitgestorven. Ze blijken wel open te zijn, maar er komt ‘geen hond’. We raken nog even aan de praat met een jongen die hier nu 4 dagen zijn toko heeft, maar waar nog niemand langs is geweest. Ze zoeken naar een reclame mogelijkheid en willen dat wij in het Nederlands een reclamefolder opstellen. Als we aangeven dat dat de mensen juist af zal schrikken, begrijpt hij daar niets van. ‘Hang een pamflet op in de lobby, daar zal je meer succes mee hebben …’ Hij zal het gaan proberen. Het wordt snel warmer en er is verder niets te doen ' buiten de poort, dus gaan we maar weer richting zwembad. Van het kinderbad is het water nu inmiddels flink opgewarmd. En dat is heerlijk voor Anwar, die zich er prima in vermaakt. De opblaaskrokodil van een ander kindje vindt hij nog wel wat eng en hij kan het ook niet erg hebben als z'n Tom en Jerry minisurfplankje wordt afgepakt door een ander jongetje. Alhoewel, andere kindertjes heeft toch ook wel iets grappigs ... je kan ze wel lekker uitdagen. Hij zit in een tweestrijd. Zeker is wel dat wanneer papa en mama besluiten te vertrekken, hij daar echt niet blij mee is. Inmiddels zitten we op ons terrasje nog een beetje te genieten van de laatste zonnestralen. Roland zit aan een biertje en ik aan een rum-cola. Alles gratis, dat heb je met all-in. En dat moeten we nu nog even uitbuiten natuurlijk. Zo meteen zijn we tenslotte waarschijnlijk een paar dagen weg. Anwar gooit potloodjes van binnen naar buiten en heeft nog steeds een rood flapoor. Nu komt hij met z'n vloerpuzzelzak aan om er alles weer in te doen. Zo houdt ‘ie het wel even vol.

4.

Op naar Caїro

Zonet heeft Roland de bustickets opgehaald, het gaat er nu echt van komen ... 's Avonds eten we wat later. We hebben dan alvast ons reisrugzakje gevuld, met echt alleen het hoognodige. Gaan we 1 dag naar Caїro, of wordt het toch ook Luxor? Wij doen het wel Pag. 4

met de kleding dat we aan hebben. De luiers vreten wel wat ruimte, maar toch hebben we ruimte genoeg in ons kleine rugzakje. Terwijl we eten valt Anwar in de buggy naast ons in slaap. Zo rond half 10 zijn we pas klaar met eten. we hebben dan nog ongeveer een uurtje voor vertrek. Anwar slaapt verder in de buggy en ik probeer om nog eventjes in een normaal bed te slapen. Maar dat lukt niet zo goed, ik lig maar te malen. Ik zie ons hier al helemaal niet meer terug komen, bang dat ons van alles en nog wat zal overkomen. De bus/taxiservice van ons hotel regelt een taxi voor ons, die ons naar de superjet-bus in Hurghada – Ad Dahar brengt. De bus staat voor een restaurant, waar bamboe stoeltjes en tafeltjes buiten staan. Voor vertrek kan je daar dan nog even waterpijp roken. Roland houdt het bij cola en ik neem maar even niets. In de komende 6 à 7 uur is er waarschijnlijk geen toilet in de buurt ... Anwar kijkt en beetje vreemd om zich heen, zich afvragend waar papa en mama hem nu zo midden in de nacht mee naartoe nemen. Vr. 20-5-2005

Klokslag 0:00 uur rijden we weg. We hebben stoelnummers. Anwar moet op schoot en echt veel beenruimte hebben we niet. Maar gelukkig loopt de bus lang niet vol en dus mogen we naar achteren verhuizen van de busjongen. Ik krijg toch wel dorst en koop een mangojuice. Chips en broodjes moet ik erbij nemen, afijn ... wellicht eet later Anwar hier nog iets van. Anwar slaapt deels op de lege stoel en deels op mij of Roland. De airco staat net iets te koud voor het mooie. Ik kan dan slecht in slaap komen, met als gevolg dat ik slechts een paar keer een half uurtje ofzo in slaap val. Wanneer Roland eindelijk in slaap valt wordt hij wakker gemaakt om de rekening te betalen van mijn mangojuice. De rit gaat voorspoedig. We stoppen nauwelijks, zodat we rond half 6 al aankomen. En daar staan we dan. Een paar mannen struinen rond op het busstation van Caїro, terwijl het langzaamaan al licht begint te worden. We laten ons met taxi afzetten op het treinstation. De kaartjes voor Luxor kunnen we maar beter vast in ons bezit hebben. Maar dat is net iets te voorbarig gedacht. De sleepticket service gaat pas om 9 uur open. ‘Wat nu?’ Er is natuurlijk nog niets open op dit tijdstip. Uiteindelijk besluiten we om direct maar naar de piramiden te gaan. Dat is nog even rijden en misschien hebben we het geluk dat het er dan nog niet zo druk is. Vanuit de taxi maken we al kennis met de vele gezichten van Caïro. Van supermoderne hoogbouw van dure hotels, half afgebouwde en bewoonde torenflats, cruiseboten tot standaard flats waar nooit onderhoud aan gepleegd is. We zijn de taxi nog niet uit of we worden alweer aangesproken. ‘Five kilometers to pyramides …’ Voor achterlijk veel geld heeft de ‘tout’ de meest achterlijke ideeën. Denkt ‘ie nou werkelijk dat we niet weten dat de piramiden om de hoek staan? Weer een andere ‘tout’ zegt een leuk uitzichtpunt te weten vanwaar we alvast mooie foto’s kunnen maken. Via een begraafplaats moeten we door zand en vele losse stenen. Met een buggy is daar geen doorkomen aan en dus maken we weer rechtsomkeer. Eerst worden we dan wel geacht hem iets te geven. Hij heeft ons tenslotte naar een oude verwaarloosde begraafplaats gebracht. We drinken wel even een kopje thee, dan hebben we misschien even rust. Bij een coffeehuis, op het trottoir langs de straat, drinken we in het bijzijn van heel veel vliegen uiteindelijk ons kopje thee. Anwar kijkt zijn ogen uit. Paarden en kamelen worden klaargestoomd voor de horden toeristen. Ook gaan we er even naar een gigantisch goor toilet. We krijgen na afloop wel tissues … Langzaamaan wordt het tijd om kaartjes te gaan kopen voor de piramiden. Pag. 5

Terwijl we op zoek gaan naar de ticket-office komt er een man op een kameel op ons af. Anwar en Roland rijden een rondje op de kameel. In het begin vindt Anwar het nog wat vreemd, maar daarna gaat hij het echt wel leuk vinden.

5.

De piramiden van Gizeh

Na een paar keer her en der gevraagd te hebben waar de ticketverkoop is, komen we dan zowaar bij een hokje uit waar ze inderdaad kaartjes verkopen. Eerst moeten we nog wel even door metaaldetector-poortjes heen en dan kunnen we dan echt naar de piramiden. Nog maar nauwelijks op weg wordt er naar ons entreekaartje gevraagd. Maar deze controle is nep, het blijkt hier weer om een ‘tout’ te gaan. Hij wil ons eerst nog even iets anders laten zien. Het gebied naast de Sfinx. En één ding is zeker … de Sfinx kunnen we nu wel redelijk dichtbij zien! Wat is dit een prachtig bouwwerk. Ooit was de sfinx bedekt door woestijnzand, maar later is hij gelukkig weer opgegraven. Het bouwwerk is half leeuw met het hoofd van een farao. Hij is 57 meter lang, 6 meter breed en wel ruim 20 meter hoog. Met een strenge blik waakt hij over de dodenstad. Hij kijkt naar het oosten de opgaande zon tegemoet. We kunnen de sfinx zo van een heel mooie kant fotograferen, met een piramide schuin achter hem. Maar dan kunnen we niet langer meer wachten. Nu willen we toch echt de piramiden van dichtbij zien en aanraken! De piramiden van Gizeh en de sfinx zijn tenslotte de oudste van de zeven wereldwonderen der Antieke … Alle kaart- en papyrusverkopers en kamelentripverleiders negerend, lopen we door naar de grootste piramide van Cheops (ook wel Khufu genoemd). De Cheops pyramide wordt geschat te zijn gebouwd 2.550 voor Chr. Cheops was de 2e Farao van de 4e dynastie. De Cheops-piramide was oorspronkelijk 147 meter hoog, maar omdat de top eraf gesleten is, rijst hij nu met 137 meter in de blauwe woestijnhemel. Hij bestaat uit meer dan 2.000.000 blokken steen. De meeste stenen zijn zandsteen, en verder granietstenen. Omdat er in Caїro geen graniet was moesten ze dat via de Nijl vervoeren vanuit Aswad. Elke steen weegt zo'n 2,5 ton, en de grootste stenen voor de grafkamer wegen tussen de 40 en 60 ton. Het is nog steeds een raadsel hoe men ooit deze enorme bouwwerken heeft kunnen maken. Wanneer je een piramide zou willen bouwen in 20 jaar dan zou je 1200 man nodig hebben die 340 stenen (van 2,5 ton!) per dag moeten vervoeren. En dat is alleen nog maar het vervoer. Dan nog de manier van opstapelen. Sommige onderzoekers denken dat men een helling had gebouwd, zodat de stenen naar boven toe gebracht konden worden. Met hefboomtechnieken zou het weer veel te langzaam gaan. Dan zijn er nog ideeën omtrent het bouwen door dematerialisatie en materialiseren. Dat zou dan door de 'geest' zijn gedaan. Al met al, het blijft een mysterie. We laten de indruk van de fascinerende piramide op ons inwerken en Anwar krijgt naast de piramide een schone luier krijgt. Hoeveel peuters van nog geen twee kunnen zeggen dat ze met hun blote kont bij de piramiden hebben gestaan? Vast niet veel. Jammer dat Anwar zich dat later ook niet meer zal herinneren. We lopen naar de middelste piramide, die van Chephren (ook wel Khafre genoemd). Chephren was naar alle waarschijnlijkheid de zoon van Cheops en hij liet naast zijn eigen piramide ook de Sfinx bouwen. De Chefren piramide is 144 meter hoog en heeft als enige van de drie piramiden nog een bedekte top. Bij zowel de Cheops als de Chefren piramide zijn ook grote schepen aangetroffen. De bedoeling was dat de gestorven farao's met deze schepen konden reizen. Vele bussen hebben zich helaas al direct aan de voet van de Chefren piramide verzameld ... welke idioot laat dit toe? Zijn de mensen dan echt te beroerd om een paar meter te lopen om Pag. 6

zoiets geweldigs te zien? Wat zijn we blij dat we in ieder geval voor de ergste toeristengekte van de andere piramide al in alle rust hebben kunnen genieten. De kleinste van de drie piramiden is de Mykerinos piramide. Mykerinos was waarschijnlijk weer de zoon en opvolger van Chefren. Vol indrukken lopen we in een steeds warmer wordende zon terug naar de oostelijke ingang waar. We eten even iets te eten bij KFC. Het eten is er dan niet zo bijzonder, het uitzicht op de piramiden is echter wel perfect. Paard en wagens, kamelen maar vooral veel bussen en taxi’s rijden voorbij. Daarna rijden we met taxi nog een keer naar het treinstation. Er is even sprake van een misverstand of we nu 15 of 50 E£ hebben afgesproken voor de taxirit en dan is het even zoeken naar de sleeper ticket office. We komen nu van een andere kant het station binnen. Prachtige oude beschilderde wanden sieren de hal. Na de nodige trappen op en af met buggy en her en der wat vragen komen we dan toch bij het goede loket uit. Ware het niet dat we nooit bij dat ticket een kaartje zullen kopen. Een politie-tourism meneer in smetteloos wit pak zegt een veel beter alternatief te weten. De sleeper kost 53$ per persoon. Hij zegt dat dat veel te duur is en dat hij een coupe voor ons drieën kan regelen voor 180 E£ (ca. 25 euro). Het zijn wel stoelen, maar toch meent hij dat we daar vast goed zullen slapen. We doen het. We zien wel. De Egyptische politie moet toch te vertrouwen zijn?

6.

De schatten van het Egyptisch museum in Caïro

Dezelfde politiemeneer brengt ons naar een taxichauffeur. De twee mannen lijken zo op elkaar dat ik vermoed dat het zijn zoon is. We worden afgezet bij het Egyptisch museum. De beveiliging is enorm. Het is dan ook nog geen maand geleden dat hier een aanslag is gepleegd. Ons zakmes wordt onderschept bij de metaaldetector-poortjes en die moeten we te samen met al onze fotospullen afgeven bij een apart loket. Een nummertje op een houten blokje moet ons verzekeren dat er niets mee gebeurt en dat we onze fotospullen na ons museumbezoek daadwerkelijk weer terug zullen zien. Het museum is fraai rood geschilderd en al in de tuinen staan prachtige beelden. Eenmaal binnen is datgene wat we allemaal kunnen zien overweldigend. We gaan terug in de tijd en proberen ons in te leven in de verschillende periodes van de oude Egyptische geschiedenis. In het museum worden meer dan 100.000 overblijfselen en antiquiteiten tentoongesteld. De tentoonstelling is in chronologische volgorde van de oude farao's tot en met het Romeinse rijk. We kunnen nog net voorkomen dat Anwar in een sarcofaag kruipt, waarin de gemummificeerde doden werden begraven. We komen woorden en ogen tekort. Zo zijn er een tal van vitrines met daarin spullen en sierraden die de doden op hun reis begeleidde. Mocht je alles hier goed willen bekijken dan ben je wel een poosje bezig. Sterker nog … men zegt dat als je voor elk tentoongesteld onderdeel een minuut zou gebruiken, je dan negen maanden nodig hebt om alles te bekijken. De 1e verdieping van het museum staat in het teken van de schatten uit het graf van farao Toetanchamon, die maar negen jaar regeerde in de 14e eeuw voor Chr. Ongeveer 1700 begrafenisschatten zijn tentoongesteld in verschillende ruimtes, zoals juwelen en rijtuigen. Ook zijn er twee mummiekisten te zien waarin hij is begraven. Ook deze zijn met goud en tal van sierraden bedekt. Het gouden dodenmasker van Toetanchamon is echt het topstuk. Wat indrukwekkend. Anwar doet zijn wijsvinger voor zijn mond en zegt Ssst ... ja, zelfs hij voelt hier een aparte sfeer. De mummie van Toetanchamon ligt tesamen met de buitenste van de drie mummie kisten en de grote stenen sarcofaag nog in de tombe in de Koningenvallei in Luxor. Pag. 7

Op de 1e verdieping bevindt zich ook de mummiehal van Koningen. Eeuwenoude mummies. Ik wil er graag naar binnen, van Roland hoeft het niet zo nodig. Dus ga ik alleen. Ik vind het wel een beetje luguber en ik voel me bijna een indringer. Ze moesten eens weten dat ze na zoveel jaren door zoveel onbekende ogen worden bekeken. Maar tegelijkertijd is het ook bijzonder ... Handen die naar boven zijn gestrekt, tanden ontbloot en haar dat langs het hoofd geplakt ligt. De ene is wel wat fraaier gemummificeerd dan de andere. Als je een beetje weet hoe dat mummificeren in z’n werk ging, dan is dat op zich niet zo vreemd. Na verwijdering van hersenen en ingewanden werd het lege lichaam goed schoongemaakt. Als het lichaam leeg was werd het tijdelijk gevuld. Daarna werd het lichaam in een zoutbadje gelegd om uit te drogen. De tijdelijke vulsels werden uit het lichaam gehaald en er werden dan weer nieuwe droge vulsels en geurige kruiden ingedaan. Het lichaam werd vervolgens ingevet, dat is het zogenaamde ‘balsemen’. Dan was de mummie klaar om ingewikkeld te worden en tussen de windsels werden dan vaak amuletten gestopt. Deze ‘ingewikkelde’ mummie werd vervolgens in een sacrofaag gelegd en begraven. Bij het verlaten van de mummiehal heb ik een raar gevoel. In het restaurant van het museum drinken we een limejuice, maar we blijven maar dorst houden. Zal wel komen door de droge lucht en de hitte.

7.

De Nijl, oude steegjes en Pizza Hut

We lopen nog even naar de Nijl, de Corniche el Nile (de boulevard). De Nijl, de langste rivier van de wereld. De ader waar Egypte in feite zijn bestaan aan te danken heeft. Doordat de Nijl elk jaar een keertje overstroomde, spoelde er met het water ook vruchtbare modder mee het land op. Zo konden de boeren hun gewassen goed laten groeien. Het water geven ging door middel van irrigatie … Er werden kleine slootje om de akkers heen gegraven en achter de akker werd een meertje gegraven. Na overstroming van de Nijl stonden de slootjes en het meertje vol water, waarmee de akkers weer onderhouden konden worden. Omdat niet iedereen meer boer hoefde te zijn (er werd immers genoeg eten verbouwd), kwamen er andere beroepen, zoals: visser, botenmaker, pottenbakker en timmerman. Een plek om te ruilen was de stad, waar mensen woonden met verschillende beroepen. Op de markt werden spullen geruild voor iets wat je nodig had. In de stad zelf woonden vooral handwerkslieden en ambachtslieden en op de akkers woonden de boeren. De ambachtslieden. werkten veelal rechtstreeks voor de farao en de priesters hielden zich bezig met godsdienstige zaken. Al lopend langs de Nijl worden we direct door iedereen aangesproken. Of ze willen je charteren voor een tochtje in een feluka (zeilboot) of ze willen iets aan je verkopen (tot zelfs per stuk verpakte bloemetjes). Echt op je gemak rondslenteren is er dus niet bij. We lopen weer terug langs het Egyptisch museum en kopen ondertussen op straat papyrus tekeningen. De straten oversteken in Caïro is overigens een ervaring op zich. Hier in hartje modern Caïro zijn het brede wegen en ze rijden als gekken … 2, 3 of liefst 4 breed op een tweebaansweg. Een engelse leraar spreekt ons even aan en we geven aan op zoek te zijn naar een internet cafe. Vandaag blijkt het echter de verjaardag van Mubarak te zijn en dus gaan dat soort toko's pas na 4 uur open, zo verwacht hij. Hij wijst ons een government tourist shop, waar we vandaag vanwege het heugelijke verjaardagfeit alles voor de helft van de prijs kunt kopen. We worden naar binnen gelokt met gratis cola en daarna wordt ons uitgelegd hoe de papyrus tekeningen worden gemaakt. De man praat hard en is net iets te opdringerig. Zonder cola verlaten we beleefd doch dringend het pand en kopen een lekker (dik) mangosapje langs de kant van de weg. Toch vinden we een internet toko die al open is. Het idee dat we veilig en Pag. 8

wel in een All-in resort zitten smoren we bij het thuisfront nu tot in de kiem. Helaas is er niemand online en dus kunnen we niet msn-nen. Dat is nou jammer. We nemen weer een taxi en gaan dan naar oud islamitisch Caïro. Islamitisch Caïro is een historisch stadsdeel, omringd door middeleeuwse muren, dat in vroeger tijden gold als het culturele, intellectuele en religieuze centrum van de Arabische wereld. We stappen uit bij de prachtige Al-Azhar moskee. Al-Azhar is het geestelijke centrum van Egypte en heeft zelfs een eigen universiteit. Overal ligt drap op de grond, waar we doorheen lopen op onze sandalen. In deze stinkende straatjes proberen de armste inwoners van Caïro hun handelswaar te slijten. Het is ongelofelijk hoe het kan, maar toch proberen zich auto’s door deze smalle steegjes te wurmen. Er wordt van alles verkocht: van fruit, groente, brood tot kippen (jammer dat Anwar weer slaapt). Poezen doen zich te goed aan etensresten en vrouwen lopen hier veelal nog gesluierd rond, iets wat je verder in Caïro niet veel meer ziet. En dan ineens hebben we het gehad. 'Zo hebben we nog nooit gereist …' Zonder te slapen heel Caïro willen zien, geen homebase en met de minuut viezer wordend. We slaan de Lonely Planet er nog even op na om te kijken of er geen goedkoop hotelletje in de buurt is om in ieder geval even te douchen. Ik doe zelfs het voorstel om misschien de treinrit maar te cancellen. Dan kunnen we naast douchen ook slapen in een hotelletje en dan morgenvroeg met de bus weer naar Hurghada terug. Maar staand in de hitte midden op een druk straatje, werkt het zoeken naar een hotelletje ook niet. We werpen nog een laatste blik op een 1001-nacht-straatje en gaan dan eerst maar even naar de Mac om wat bij te komen. En Anwar, die laat het echt allemaal over zich heenkomen. Hij slaapt of het nu koud of warm is, herrie of niet, stof of zand om hem heen waait of niet. In de taxi richting rotonde bij Mac wordt ‘ie wakker en heeft ‘ie al snel de grootste lol met een Egyptenaar in een busje naast ons. Al zwaaiend en handkusjes gevend. ' 2 milkshakes en 2 oranje juice …' Het is zo op. We komen een beetje bij in de airco. Sinds de piramiden heeft Anwar geen schone luier meer gehad, zielepiet. Daar is hij nu dus wel aan toe. Maar klagen, welnee. Hij lijkt zich zo beter te vermaken dan met z'n speeltjes thuis. Van de juice gaan we aan de andere kant van de rotonde Midan Tahrir op zoek naar bier. En dat betekent weer veel drukke straten oversteken. In de Olé bar van Hilton (je zou denken dat we echt Hilton gangers worden, maar deze was nou eenmaal in de buurt) is ‘Happy Hour’, we hebben dus geluk. Anwar vermaakt zich met een ballon tussen de plantjes gooien en weer pakken. Totdat z'n poep z'n broekspijpen uitloopt. Gelukkig is er een ruim toilet in Hilton plaza (waar de bar deel van uitmaakt). Maar waar begin je op zo’n moment ... echt alles is poep. Gelukkig hebben we voor hem nog wel een verschoning, maar dat is dan gelijk ook wel de laatste. Ik was het geheel maar uit met WC-sop, dat droogt wel. Opgefrist en wel lopen we weer terug naar papa. Het heeft wel even geduurd. We gaan nog één keer het plein over. Deze keer om naar de Pizza Hut te gaan. Hier zijn ze wel heel erg verbaast dat Anwar, Anwar heet. De ober vraagt het twee keer, alsof ‘ie het echt niet gelooft. Daarna weet heel de zaak het. Zowieso reageert hier iedereen hetzlfde bij het noemen van zijn naam. ‘What is his name?’ ‘Anwar.’ ‘Anwar?!’, of anders met een vragend gezicht nog een keer: 'What is his name?' en als ze het dan toch goed verstaan hebben: ‘Dat is een egyptische naam...’ Pag. 9

Afijn, Roland eet uiteraard een pizza super surpreme en ik ga voor vegetarische lasagne. Anwar is erg druk en kunnen we maar nauwelijks vermaken. Uiteraard eet hij ook weer niets. En dan gaan we voor de laatste taxirit in Caïro, op naar het treinstation.

8.

Met de nachttrein naar Luxor

We zijn om 20:45 uur op het treinstation. Perron 8. Er zijn bijna geen vrije zitplaatsen meer te vinden. Dus loop ik met Anwar maar wat rondjes over het perron, er op hopend dat hij dan in slaap valt. Maar dat wordt niets. De mannen denken dat ik rondjes voor ze loop te paraderen en dat vinden ze wel mooi. Nou, ik dus niet. Anwar ziet gewoon veel te veel en als de treinen dieselwalmen uitpuffen met het nodige lawaai is dat weer veel te mooi. Ja hoor, we hebben een eigen coupeetje met drie stoelen die we onderuit kunnen trekken. Alleen hebben we geen deur voor de coupe, die heeft het in de loop van de tijd begeven. Net als de anderen trouwens, we zitten allemaal zonder deur. Het treinpersoneel van onze coupé draait wel de lamp van de gang voor ons eruit. En dat is fijn, anders hebben we veel te veel licht. Ook is het te koud, waarom zetten ze die airco’s toch altijd veel te hard aan? We komen tot de ontdekking dat we zelf een verwarmingsknop kunnen bedienen, dus zetten we die maar voluit open. Anwar is zo vertrokken, tot de kaartjescontroleur komt en het licht weer aandoet. Maar ook daarna is ‘ie zo weer in dromenland. Hij slaapt in de buggy met mijn t-shirt met lange mouwen over zich heen. Zijn benen in mijn mouwen en de rest fungeert dan prima als trappelzak. Zelf slapen we wel, maar toch iets onrustig. Slapen hoor je nou eenmaal liggend te doen en niet zittend. Za. 21-5-2005

In het plaatsje Ei stappen veel mensen uit en mogen we verhuizen naar een 6-persoons coupé. Twee rijen stoelen van drie, die kunnen fungeren als twee (slaap)banken. Dat gaat beter. Ware het niet dat we hier ook de verwarming eerst nog helemaal op moeten stoken voordat het een beetje comfortabel wordt. De laatste uurtjes slapen we gelukkig nog een beetje. Rond 6 uur wordt Anwar een beetje wakker. Hij lijkt niet meer lekker te liggen, dus leg ik hem naast me. Dit is genieten, al tuffend zo met z'n drietjes door Egypte. De Nijl naast ons, waar ze nog steeds veel gewassen proberen te verbouwen. Rond 7 uur komen we aan in Luxor. Natuurlijk worden we op het perron direct aangesproken. Voor een leuk prijsje (E$120) is hij bereid ons naar de koningenvallei, de Luxortempel, de Karnaktempel en het busstation naar Hurghada te brengen.

9.

Koningenvallei, Luxortempel en Karnaktempel

We gaan direct al op weg naar de Koningenvallei. We moeten de Nijl oversteken. Sinds 2 jaar is er een brug en dat betekent een aardig stukje omrijden. Hemelsbreed is het niet ver, maar al met al zitten we toch een aardig poosje in de taxi. We passeren veel ezeltjes, schapen en mensen die van alles en nog wat (al dan niet met paard of ezel) lopen te sjouwen. Soms zie je nog maar net hun gezicht onder een baal gras vandaan komen. Ja, hier langs de Nijl is er echt nog steeds een uitgebreid landbouwleven. Eén keer stopt de taxi ermee. Het matje van onder de pedalen wordt op straat gelegd. We zien de pook van binnen heen en weer gaan en dan rijden we weer. De man die ons aansprak op het perron van Luxor krijgt een telefoontje en doet zaken voor een veel hoger bedrag dan wij hem hiervoor geven. We zetten hem af bij de

Pag. 10

veerpont naar Luxor en verder moeten we het de dag dan verder zien te stellen met een Egyptenaar die geen woord engels spreekt. Vele bussen en veel souvenirsops, dat is de eerste aanblik van de Koningenvallei. Met een treintje gaan we nog een kilometertje verder ofzo de vallei in. Het wordt met de minuut heter en dat ondanks dat het toch nog behoorlijk vroeg is. We gaan de tombe van Ramses in. Prachtige beschilderingen. Hordes toeristen staan voor de ingang een verhaal aan te horen van hun gids en versperren daarmee de in- en uitgang. Daarna wil Anwar loslopen en dan liefst in een hoekje in de schaduw blijven zitten. Spelen met zand en steentjes, want dat is hier genoeg. Als we 'm dragen is dat voor een stukje ook wel Ok. Maar ook wij hebben het wel snel gezien, dus dat komt goed uit. De vallei is niet bijzonder (zeker als je het gaat vergelijken met bv een Petra). De bijzonderheid zijn de tombes en de geschiedenis van dit geheel. Het idee dat hier ooit zoveel koningen begraven zijn en hoe en al zo lang geleden. Ja, van dat idee moet je het hebben. Maar het blijft nu veel van hetzelfde en erg heet. In een toilet gooi ik een hand water over Anwar z'n hoofd, waar hij me zeer dankbaar voor is. Tegen de achterzijde van de bergen van de Koningenvallei is een dorpje geplakt. Vanuit de taxi probeer ik er een foto van te maken, maar na twee foto’s zegt de camera ‘Out of memory’. Ik schrik me naar en denk minstens dat alle foto's tot nu toe weg zijn. Het schijnt echter alleen maar zo te zijn dat het geheugenkaartje vol is. Gelukkig hebben we nog een reservekaartje bij ons. Voor we de luxortempel gaan bezoeken stopt de taxi bij een bank en haalt Roland geld, 2 flessen water en een fles sprite op. Het is wonderbaarlijk om te zien dat het nog niet zo druk is bij de Luxortempel. Maar wat nog veel wonderbaarlijker is, is natuurlijk de tempel zelf. Voor de ingang verheft de obelisk zich ter ere van de goden en farao’s als poortwachter 25 meter hoog in de hemel. Er is geen stad in de wereld die zoveel omvangrijke en geweldige ruinen achtergelaten als Thebe. Deze bovenEgyptische metropool lag aan de rechter Nijloever. In de bloeiperiode van het nieuwe rijk in de 18e/19e dynastie (1500 jaar voor onze jaartelling) was dit het middelpunt van de wereld, tevens machtscentrum, hoofdstad van de kunst en handel. De glans van hun tijd en de roem van hun naam wilden de heersers in de immense bouwwerken uitdrukken. Zo ontstond aan de oever van de Nijl de 260 meter lange Luxortempel, waaraan de farao’s geslacht na geslacht bouwden. Ze maakten geweldige pylonen, zuilengalerijen, standbeelden voor goden en koningen en reliëfbeelden van slachtpartijen en feesten en een steeg van dierkoppige sfinxen. Pilaren zijn prachtig bewerkt met de mooiste hiëroglyfen. Alles zo feintjes en kunstig. Alles is even geweldig. Hiëroglyfen betekent 'heilige inkrassingen', en soms lees je het van boven naar beneden, en soms van links naar rechts. Heel langzaam werden de tekens anders en begonnen de tekens een klank voor te stellen. Het beeldschrift bestond uit tekeningetjes, die woorden moesten voorstellen. Een oog betekende bijvoorbeeld: ‘Zien’. De oude Egyptenaren gebruikten eerst kleitabletten. Later gebruikte ze papyrus om op te schrijven. Papyrus werd gemaakt van de papyrusplant, die groeit aan de oevers van de Nijl. De Karnaktempel is onze laatste geplande bezienswaardigheid van vandaag. Het tempelcomplex is enorm groot. Aan het aan de god Amon gewijde heiligdom van Karnak hebben vrijwel alle grote farao's bouwwerken toegevoegd. Toch vinden wij dat deze tempel het karakter van de Luxortempel mist. Erg veel is niet fraai gerestaureerd. Buiken van de farao's zijn opgevuld met plamuur en dat ze hier nu veel aan restaureren zijn, maakt de aanblik zeker niet aantrekkelijker (hetgeen bevestigd wordt door de aanwezigheid van hijskranen en bouwmaterialen). De fraaie palmbomen doen het wel heel mooi in de tempel, dat moet gezegd

Pag. 11

worden. Afijn, we blijven hier dus niet zo lang. Twee flessen water en sprite zijn inmiddels alweer leeg De taxichauffeur is bedroefd, omdat er nu echt problemen zijn met zijn taxi. Toch kunnen we nog instappen, we zullen wel zien hoever we komen. Naast de taxi’s ligt een paard, dat er erg dood uitziet. Een paard dat voor een karretje wordt gespannen om toeristen te vervoeren. Zie hier dat dat een zware tol kan eisen voor zo'n beestje. En er rijden er hier wat in Luxor, op iedere hoek van de straat kom je ze zo'n beetje tegen. De taxi begeeft het onderweg naar het busstation (vlakbij de luchthaven) een paar keer. Hij wil meer geld hebben dan de afgesproken E£120 omdat zijn auto kapot is. Iedere keer is het hetzelfde liedje. Auto kapot of niet, bij aankomst willen ze meer geld zien. We hadden hem nota bene al iets meer gegeven. Maar als dat niet voldoende is, dan is dat jammer voor hem. Zijn gedrag verpest het voor hemzelf. Eenmaal op het busstation worden we een kamertje in geloodst en we krijgen stoelen aangeboden. Een busticket naar Hurghada is zo geregeld. Ware het niet dat de bus pas om 14:30 vertrekt. Dat betekent zo'n 2 uur wachten. Er is niets te beleven op het busstation en daarom besluiten we om nog maar even terug te gaan naar Luxor-stad. Een airco Mac met milk shake is vast wat beter vertoeven dan een stoffig slonzie uitziend busstation. We charteren een busje en laten ons afzetten in het centrum. Voor het eerst geen geharrewar over de afgesproken prijs. En dan is het zoeken naar de Mac. Ik dacht dat het vakbij het Luxor museum was, maar nee dus. Roland heeft hem ergens bij een rotonde gezien. Alleen de vraag is welke. Dus we nemen maar weer een taxi, die ons ook gelijk weer terug zal brengen naar het busstation. Een hamburgertje gaat er wel in, we hebben tenslotte nog niets gegeten vandaag. Milk shake en orange juice en het vochtgehalte is dan ook weer een beetje op peil. Naar de zin van de taxichauffeur zijn we te lang weggebleven, en enigszins nors brengt hij ons dan wel naar het busstation. Onderweg is de weg afgezet omdat er een convoi langskomt. Georganiseerde reizen gaan namelijk onder gewapende militaire escorte. Nu heeft ‘ie er nog meer de pee in. Zodra we bij de bus aankomen, mogen we gelijk instappen. In het begin vlot de rit niet erg. We stoppen voor van alles en nog wat, de Super-Jet doet zijn naam zeker geen eer aan. De bus zit vol met mannen, die stuk voor stuk gekleed zijn in lange gewaden. Het duurt ruim een uur voordat Anwar slaapt, alhoewel hij verder vandaag nog niets heeft geslapen. Maar daarna is hij dan ook gelijk 2-3 uur onderzijl. Ondertussen tuffen wij door een verlaten woestijn.

10.

Douchen en uitrusten in ons All-in resort in Hurghada

Het is al bijna donker als we de resortstrip van Hurghada herkennen. Ik sprint naar de buschauffeur met de vraag of hij ons af wil zetten bij Hilton Long Beach resort. Hij zet ons direct af, want we zijn er al voorbij. In een busje moeten we nu een stukje terug. Dus ineens staan we daar dan langs de weg, inmiddels in het donker. Maar gelukkig komt er gelijk een busje de bocht om. Hij vraagt 10 euro. Dat is veel te veel, maar ineens willen we 'thuis' zijn. We worden aangestaard of we een stel zwervers zijn en ik kan me dat nog voorstellen ook. Anwar is als eerste weer fris en schoon en is blij om al z'n speeltjes weer te zien. Mijn haar was het meest aan een shampoo toe en ik voel we na een grondige douchebeurt weer helemaal als nieuw. Dan Roland nog en dan weer op naar het lopend buffet. Echt veel eten we niet, we verlangen naar ons bed.

Pag. 12

Zo. 22-5-2005

Anwar eet zowaar een eitje, na eerst ook al in de hotelkamer een stuk snijkoek te hebben gegeten. Heel de dag brengen we aan het zwembad door. In plaats van een lunch eten we een hotdog die bij het zwembad op een barbeque wordt klaargemaakt. Anwar zit meer dan 2 uur achter elkaar in het zwembad, zich vermakend met z'n beestjes. Op het randje zetten vanuit water en er dan weer in laten vallen, of ze op z'n Tom en Jerry plank mee laten varen. Daar waar een beetje stroming staat laat ‘ie zich meedrijven. 's Avonds eet Anwar eerst weer een één of andere reep in de hotelkamer. Het is goed dat we van alles wat hebben meegenomen, want van het all-in eten eet ‘ie echt bijna niets. ’s Avonds eet hij zowaar een paar hapjes soep mee. Terwijl wij eten, vermaakt hij zich met plakkertjes. Na het eten msn-nen we met Wim en Margret en pa en ma Woutersen. Ma. 23-5-2005

Anwar eet 1 reep en als ontbijt een 3/4 sinasappel mee. Het wordt nog wat. Vandaag een halve strand- en een halve zwembaddag. Het waait hard, zeker aan het begin van de dag en dan is het water echt te koud. Dus gaan we maar even naar het strand, wat meer uit kleine steentjes dan uit echt zand bestaat trouwens. Zeker net aan de waterkant. Na een paar uurtjes spelen, 2 repen en 1 fles roosvicee is Anwar moe en slaapt al voordat we van het strand bij het zwembad zijn. Ruim 3 uur achtereen slaapt hij. Ondertussen lunchen wij op ons gemakje. We zijn niet de enige ouders die er zo over denken. Veel andere kindertjes zijn ook onder zeil. Zodra Anwar wakker wordt moet en zal ‘ie het water in. Maar het is echt te koud, hij rilt als een rietje en als ‘ie eruit komt kruipt ‘ie weg in z’n bambi-handdoek. Er staat nog steeds te veel wind en dan is het zeker veel te koud als je net uit het water komt. Uiteraard gaan wel weer keer op keer de beestjes het water in. Uiteindelijk verhuizen we maar naar ons zonnige terras. Daar kan hij lekker tv kijken en met z'n andere speeltjes spelen, terwijl wij nog genieten van de laatste zonnestralen. Di. 24-5-2005

We houden onze kamer een halve dag langer aan, zodat we dan toch nog echt bijna een hele vakantiedag hebben. We worden pas om 6 uur in de namiddag opgehaald. Weer lekker niets doen langs het zwembad, waarvan het water nu ietsje warmer lijkt. Anwar speelt ook weer even in Kidz Paradise, nu binnen. Het lijkt wel een peuterschooltje, waar hij zich prima vermaakt. Op de luchthaven van Hurghada gaat alles er nogal chaotisch aan toe. Het is een wonder als je je spullen weer terug vindt bij de scanner en de man die spullen op de band legt wil nog geld hebben ook. We hebben 2 uur vertraging. Dat begint al goed. In plaats van 20:45 staat de vetrektijd nu op 22:45 uur. We eten een pizzaatje en lopen wat langs souvenirtoko’s, waar ze er hier velen van hebben. We worden moe en krijgen het koud (ook hier staat de airco weer te koud). Wel krijgen we nog een overlevingspakketje van Transavia, dat is nu wel weer netjes. Bij de scanner bij de gate wordt werkelijk van alles uit de handbagage gevist; van schaartje tot zakmes. Anwar slaapt de hele vlucht. We landen om 02:45 en om 03:10 uur zijn we onderweg naar de bagageband. Het zit er weer op. We zijn uitgerust en toch hebben we heel wat indrukken van Egypte opgedaan. Het was weer geslaagd …

Pag. 13