DBO 32 Zondag 9 augustus 2015 De woning van God `Er komt

DBO  32     Zondag  9  augustus  2015     De  woning  van  God     ‘Er  komt  een  dag  dat  God  zal  zijn  ‘alles  in  allen’  (1  Korinthe  15:28).   Er  zal  geen  plek  zijn  in  de  hemel  en  op  de  aarde,  waar  de  glorie  en  de   heerlijkheid  van  God  niet  zal  schitteren.  De  schepping,  mens  en  dier,  zullen  vol   zijn  van  de  heerlijkheid  van  God.   Alles  zal  Zijn  woning  zijn.  De  schepping,  maar  ook  het  hart  van  elk  mens.   God  zal  alles  in  allen  zijn.     -­‐-­‐-­‐-­‐-­‐     Ik  wil  vandaag  stilstaan  bij  de  aanwezigheid,  het  wonen  van  God  op  de  aarde.  Ja,   ik  weet  dat  hemel  en  aarde  vol  zijn  van  Zijn  heerlijkheid.  Toch  is  het  op  aarde   anders.  Op  aarde  bestrijdt  de  satan  nog  altijd  Gods  claim  op  deze  wereld,  die  Hij   heeft  geschapen.  De  Bijbel  spreekt  ook  van  krachten  en  machten.     De  Bijbel  is  ook  een  beschrijving  van  Gods  offensief.  Een  beschrijving  van  de   strijd  die  Hij  na  de  zondeval  begon.  De  strijd  van  God  om  ooit  weer  te  zijn  ‘alles  in   allen’.       Waarom  kies  ik  vanavond  voor  dit  onderwerp?     Wel,  het  leesrooster  in  Visie  behandelt  deze  week  de  inwijding  van  de  tempel  van   Salomo.  De  inwijding  van  een  woning  voor  God.  Eigenlijk  is  dat  heel  apart:  op   aarde  een  woning  voor  God.  Heel  de  aarde  is  toch  van  God?  Alles  is  toch  Zijn   woning?  In  de  profetie  van  Jesaja  zegt  God:  ‘De  hemel  is  Mijn  troon  en  de  aarde   de  voetbank  van  Mijn  voeten’  (Jesaja  66:1).     Een  woning  voor  God  op  aarde  bouwen.   Eenmaal  zal  dat  niet  meer  nodig  zijn.  Want  straks  zal  God  zijn  ‘alles  in  allen’.     Ik  wil  u  in  een  paar  minuten  meenemen  op  een  reis  door  de  hele  Bijbel.  De  Bijbel   als  een  verslag  van  de  weg  die  God  is  gegaan  en  gaat  om  alles  weer  aan  Zijn   voeten  te  onderwerpen,  alles  tot  Zijn  woning  te  maken.     Dan  begin  ik  uiteraard  bij  het  begin.   De  scheiding  tussen  hemel  en  aarde.  De  zondeval.  De  verbanning  van  de  mens  uit   het  paradijs.  De  zondvloed.  God  die  opnieuw  met  Abraham  begint,  als  stamvader   van  het  volk  dat  Hij  wil  gaan  gebruiken.     Al  die  eeuwen  verschijnt  God  ook  op  aarde.  Hij  spreekt  met  Noach.  Hij  roept   Abraham.  Maar  God  woont  niet  op  de  aarde.  Wonen  is  iets  anders  dan  verblijven.   Je  verblijft  in  het  ziekenhuis,  maar  je  woont  er  niet.  Wonen  is  thuis  zijn.  Wonen  is   niet  tijdelijk,  maar  permanent.    

Maar  dan,  nadat  God  Israël  uit  Egypte  heeft  verlost,  tijdens  de  reis  door  de   woestijn,  geeft  God  Mozes  de  opdracht  een  woning  te  bouwen.  ‘De  Israëlieten   moeten  een  tent  voor  mij  gaan  maken,  een  heilige  tent  waarin  ik  bij  hen  kan   wonen’  (Exodus  25:8  Bijbel  in  gewone  taal).     We  moeten  ons  het  belang  van  dat  besluit  van  God  goed  realiseren.  God  wil  dus   weer  gaan  wonen  op  deze  aarde,  tussen  de  mensen  die  niet  meer  in  het  paradijs   mochten  zijn.  Een  permanente  woning  voor  God  op  aarde,  te  midden  van  de   mensen.     Het  is  een  geweldig  wonder  als  God  dat  bekendmaakt:     God  liet  Mozes  een  model  van  die  woning  op  aarde  zien:  ‘Volgens  alles  wat  Ik  u   zal  tonen,  een  ontwerp  van  de  tabernakel  en  een  ontwerp  van  al  zijn   voorwerpen,  zó  moet  u  het  maken’  (vers  9).     Op  een  dag  werd  de  tabernakel  ingewijd.  En  wat  gebeurde  er  toen?  Herinnert  u   zich  nog  de  wolkkolom  die  bij  de  uittocht  uit  Egypte  aan  de  lucht  was   verschenen?  De  wolkkolom  als  een  gids,  voor  dag  en  nacht?  Wel,  die  wolkkolom   kwam  bij  de  inwijding  naar  beneden.  Ik  lees  maar  even  voor:  ‘Toen  overdekte  de   wolk  de  tent  van  ontmoeting,  en  de  heerlijkheid  van  de  HEERE  vervulde  de   tabernakel,  zodat  Mozes  de  tent  van  ontmoeting  niet  kon  binnengaan,  omdat  de   wolk  daarop  bleef  en  de  heerlijkheid  van  de  HEERE  de  tabernakel  vervulde’   (Exodus  40:34  en  35).     De  rabbijnen  hebben  voor  die  wolkkolom  een  speciale  naam.  Ze  noemen  de  wolk   die  het  huis  vervulde,  maar  ook  vóór  Israël  uittrok  in  de  woestijn,  de  ‘Sjechiena’.   En  let  op  het  Hebreeuws!  Het  woord  is  afgeleid  van  het  Hebreeuwse  werkwoord   ‘sjachan’,  wat  wonen,  verblijven  betekent.     God  trok  dus  niet  alleen  met  hen  mee.  Nee,  Hij  woonde  te  midden  van  Israël.  Wat   een  voorrecht!  Er  was  weer  een  plek  op  aarde,  waar  God  niet  alleen  wilde   verblijven,  maar  ook  wilde  wonen.     Die  plek  is  gebleven.  Nadat  het  volk  Israël  in  Kanaän  was  gekomen.  Na  de   richteren  kwamen  de  koningen.  David  kreeg  het  verlangen  om  een  vaste  woning   voor  God  te  bouwen.  God  gaf  daar  toestemming  voor.  David  mocht  de  bouw   voorbereiden,  maar  zijn  zoon  Salomo  mocht  het  realiseren.  Het  werd  een   indrukwekkende  tempel  in  Jeruzalem,  op  de  berg  Sion.     En  opnieuw  liet  God  Zelf  weten  dat  Hij  daar  inderdaad  wilde  wonen!  Bij  de   inwijding  van  de  tempel  gebeurde  hetzelfde  als  wat  bij  de  inwijding  van  de   tabernakel  was  gebeurd.  Opnieuw  was  daar  die  wolkkolom.   ‘En  het  gebeurde,  toen  de  priesters  uit  het  heiligdom  gingen,  dat  de  wolk  het  huis   van  de  HEERE  vervulde.  Vanwege  de  wolk  konden  de  priesters  niet  blijven  staan   om  dienst  te  doen,  want  de  heerlijkheid  van  de  HEERE  had  het  huis  van  de   HEERE  vervuld’  (1  Koningen  8:10).    

500  jaar  later  werden  Jeruzalem  en  de  tempel  verwoest.  Dat  was  een  enorme   ramp.  Het  was  meer  dan  een  nationale  crisis.  Het  was  een  immense  geestelijke   crisis.     Volgens  Joodse  legenden  verdween  de  ‘Sjechiena’  kort  voor  de  verwoesting  van   de  Tempel  in  586  vóór  de  jaartelling  en  is  er  nooit  meer  teruggekeerd.  Ook  van   de  Ark  van  het  Verbond  is  niets  meer  vernomen.  Men  weet  niet  of  hij  is  verwoest   of  ergens  is  verborgen  door  de  tempelpriesters.   Volgens  de  Joodse  traditie  is  de  ‘Sjechiena’  verdwenen,  omdat  de  zonden  en   ontrouw  van  de  Israëlieten  zo  erg  waren  geworden  dat  vanaf  toen  de  ‘tijden  der   heidenen’  begonnen.  Deze  tijden  zullen  pas  eindigen  met  de  komst  van  de   Messias,  een  telg  uit  het  huis  van  David.  De  Messias  zal  dan  de  Tempel  weer   opbouwen  en  de  Sjechiena  zal  hier  dan  weer  zijn  intrek  nemen.     In  530  vóór  Christus  keerde  een  deel  van  het  volk  Israël  terug.  Het  land  en  de   stad  werden  opgebouwd  en  er  werd  een  nieuwe  tempel  gebouwd.  Deze  was   kleiner  dan  die  van  Salomo.  De  ‘Sjechiena’,  de  wolkkolom,  wordt  niet  genoemd.   Het  werd  nooit  meer  zoals  vroeger.  Het  belangrijkste  element  van  de  tempel   ontbrak:  de  ark,  de  troon  van  God.  Deze  was  verdwenen.  En  met  de  ark  de   ‘Sjechiena’.     De  kleine  tempel  werd  verbouwd.  Uitgebreid.  Verfraaid.  Nota  bene  door  een   Edomiet  met  de  naam  Herodes.  Jezus  klaagt  er  aan  het  einde  van  Zijn  leven  over   dat  de  tempel  door  mensen  tot  een  rovershol  is  gemaakt.  Als  Jezus  sterft,  scheurt   het  voorhangsel  van  de  tempel.  Van  boven  naar  beneden.  Alsof  God  Zelf  er  een   einde  aan  maakte,  met  Eigen  Hand.     Heeft  God  Zijn  volk  dan  verlaten,  vergeten?   Nee.  In  Jezus  wordt  een  nieuw  begin  gemaakt.  Je  zou  ook  kunnen  zeggen:  een   verrassend  vervolg.     Hij  wordt  geboren.  En  in  het  verhaal  van  Zijn  geboorte  lees  je  opeens  van  ‘de   heerlijkheid  des  Heren’  ‒  zo  werd  die  wolk  ook  genoemd.  Alleen,  waar  was  die  te   zien  en  te  vinden?  Bij  herders.  Er  staat:  ‘En  er  waren  herders  in  diezelfde  streek,   die  zich  ophielden  in  het  open  veld  en  's  nachts  de  wacht  hielden  over  hun   kudde.  En  zie,  een  engel  van  de  Heere  stond  bij  hen  en  de  heerlijkheid  van  de   Heere  omscheen  hen’  (Lukas  2:8,9).     Als  een  profetie.  God  gaat  wonen  in  de  harten  van  mensen.  Dat  is  dus  méér  dan   verblijven.  Gods  Zoon  gaat  het  werk  van  God  op  aarde  voortzetten  en  afmaken.   Een  nieuwe  fase,  de  eindfase  op  weg  naar  het  zijn  van  God  ‘in  alles  en  allen’.  Van   wonen  in  een  gebouw  van  steen  gaat  Hij  wonen  in  de  harten  van  mensen.     Ik  wijs  u  nog  op  twee  opvallende  zaken:   Johannes  1:14  schrijft  over  het  komen  van  Jezus:  ‘Het  woord  is  vlees  geworden   en  heeft  ons  onder  gewoond’.  Wist  u  dat  daar  letterlijk  staat  ‘getabernakeld’?  En   wat  dacht  u  van  die  wolk  op  Hemelvaartsdag:  ‘Hij  werd  opgenomen  terwijl  zij  het   zagen,  en  een  wolk  onttrok  Hem  aan  hun  ogen’.  Dat  moet  ook  meer  dan  een   gewone  wolk  geweest  zijn!  

  Dan  wordt  het  Pinksteren.  Dankzij  het  offer  van  Jezus  gaat  God  nieuwe  woningen   betrekken.  De  Heilige  Geest  gaat  wonen  in  de  harten  van  mensen.  Het  is  vooral   de  apostel  Paulus  die  er  steeds  op  wijst  dat  God  niet  meer  in  een  stenen  gebouw   woont,  maar  dat  de  gemeente  een  tempel  geworden  is  (1  Timotheüs  3:16).   Petrus  roept  zijn  lezers  op  om  zich  te  laten  gebruiken  voor  de  bouw  van  een   geestelijk  huis  (1  Petrus  2:5).     Er  rest  nu  nog  een  belangrijk  moment.  Dan  is  het  werk  van  God  voltooid.  Dan  zal   Hij  zijn  ‘alles  in  allen’.  En  dat  is  als  het  hemelse  Jeruzalem  zal  neerdalen  op  de   aarde.  We  wachten  op  de  terugkomst  van  Jezus.     Ondertussen  wordt  de  woonplek  van  God  wereldwijd  alsmaar  groter.  Geprezen   zij  Zijn  Naam!